Ineens,
zo'n windvlaag,
als woordenvloed of dadendrang.
Er is beheersing geboden.
Uiterste focus op het in toom houden.
Ongebreidelde energie die hij voelt stromen.
Wel groen, lacht hij stilletjes.
Hij heeft al zo vaak met dit bijltje gehakt,
dat hij het als zijn tweede natuur beschouwd.
De telefoontjes waren afgehandeld,
zijn administratie klaar.
Eigenlijk had hij zich voorgenomen,
nu eindelijk een koffiepauze in te lassen,
als de bel gaat.
Hij duikt naar beneden,
onder de tafel.
Wil niemand zien,
niemand te woord staan.
"Zaterdag, ....", vloekt hij.
Wie valt hem nou lastig in het weekend?
Aandachtig luisterend of hij voetstappen hoort.
Voor de zekerheid blijft hij extra lang zitten.
Nu doen zijn spieren ook nog pijn.
Dit zou niet gebeurd zijn als hij,
zoals voorgenomen,
naar een vriend van jaren geleden,
was gegaan.
Een echte afspraak hadden zij niet gemaakt,
dat deden ze nooit,
ze vielen zomaar bij elkaar binnen.
Hij zucht.
Toen woonden zij dicht bij elkaar.
Het leven had een vreemde wending genomen.
Afscheid van al het vertrouwde oude.
Niets was veilig meer.
Een nieuw begin,
zou dit moeten zijn,
veel is er (nog) niet van terecht gekomen.
Zijn gedachten gaan terug naar de gijzeling.
Die woorden durft hij nu uit te spreken,
sinds een paar dagen.
Hij laat ze rollen in zijn mond.
"Ik was gegijzeld."
Ongelooflijk!
Mij werd de mond gesnoerd,
nog voor ik hem kon openen,
realiseert hij zich.
Overleven.
Hij kijkt geërgerd naar de troep in zijn kamer.
Natuurlijk staat de afwas van de hele week er nog.
Waarom deed hij daar niet wat aan?
Wat had hij nou eigenlijk helemaal bereikt in zijn leven?
Zijn oog valt op een boekje,
een paar dagen geleden besteld.
Een verlangen van jaren,
dat daar ligt.
Hij is toch maar mooi ontsnapt.
Reacties
Een reactie posten