Zeg eens o

Zij had die taak nou eenmaal op zich genomen. 

Niet dat het haar gevraagd was. 

Als dat wel was gebeurd had zij toch geen nee gezegd. 

Zo was zij. 

Bepaalde dingen kwamen simpelweg op haar pad, 

zo dacht zij. 

Het klonk negatiever, 

nu zij erover sprak. 

De genoegdoening, 

zat dan ook in hele kleine dingen. 

Voor een ander misschien verwaarloosbaar. 

Het was ontstaan uit een verzet. 

Daarom had het iets heldhaftigs, 

diep van binnen. 

Zij zocht al jaren naar dat woord. 

In bed liet zij soms de gordijnen open, 

zodat de nacht naar binnen kon, 

liefst zonder maan. 

Dan leek het meer de grootsheid, 

die het in werkelijkheid was. 

Het gevoel verslavend. 

Zij wist niet zeker, 

misschien bleek het meer een staat van zijn, 

een trance, 

waar zij in was gekomen. 

Daarna werden het zielige pogingen, 

er opnieuw te geraken. 

Het werd nooit meer zoals die ene keer. 

Waarschijnlijk omdat het aan spontaniteit ontbrak. 

Inmiddels had zij verwachtingen. 

Een natuurlijke high of zoiets, 

zich nietig voelend, 

zo onderdeel van de kosmos. 

Misschien was het meer een religieuze, 

spirituele beleving. 

Zij voelde zich opgelucht, 

het leven was ineens niet meer zo zwaar. 

Indien het niet zo een beladen woord geworden was, 

had zij het omschreven als verlicht.

Zij heeft er eerder nooit over gepraat, 

het was ook zeer intiem. 

Toch was het van het grootste belang, 

was het ergens een fundament, 

waardoor zij kon handelen. 

Het gaf haar een onverschrokkenheid. 

Misschien zelfs, 

lag daar de sleutel van haar zelfvertrouwen. 

Uiteindelijk heeft zij haar pogingen gestaakt, 

die gemoedrust nog ooit te kunnen bereiken. 

Wat was dat ook eigenlijk een eigenaardig trekje?!

Er waren hoogstwaarschijnlijk mensen, 

die zoiets nooit voelden in  hun leven. 

Het zou heel goed kunnen, 

dat zoiets nogmaals, 

slecht voor haar was. 

Dat het daarom niet meer gebeurde. 

Er waren wel momenten dat zij het als wreed heeft ervaren. 

Als je niet weet wat je mist, kun je het niet missen, 

was de gedachte van haar, 

daarachter. 

Het had haar, alle hoeken van de kamer laten zien, 

begreep zij later. 

Er wordt beweerd, dat je in een paar seconde, 

hele verhalen kunt dromen. 

Vliegen, 

die veel korter leven, 

hebben ook zoiets. 

Die zien alles met een enorme vertraging, 

daarom zijn zij ons te snel af. 

Zij zullen dus ook een andere tijd waarnemen, 

in theorie, 

als alles trager gaat is een minuut, 

misschien een jaar, 

menselijk gemeten.

Zo moest het zijn, 

dat zij iets voelde, 

ervaarde, 

waar boeken vol verhalen, 

inzaten. 

Of bepaalde beelden, 

waar zij jaren voor nodig had om ze te omschrijven, 

laat staan uitleggen, 

als zij ze zelf al begreep. 

Ten eerste moest zij weten wat het was. 

Stel je voor, 

speelde zij dan, 

met zichzelf, 

dat je niet wist, 

dat het een stoel was. 

Dat zij niet wist nog dat men dat zo noemde. 

Hoe moest zij die dan duiden? 

Dat kon alleen aan de hand van het gebruik. 

Een ding om op te zitten. 

Dan ging zij er, voor het gemak, 

vanuit dat de andere woorden, 

die zij gebruikte, 

wel bekend waren. 

Wanneer zou iemand, 

in een ruimte vol spullen, 

een stoel aanwijzen, 

niet een kurkje of tafeltje, 

geen zitzak, 

bankje, 

bed..