Weken had zij rond gekeken,
maanden gewerkt om haar plan te perfectioneren.
Elk mogelijke tegenslag had zij overwogen.
Met tact en precisie was zij uiteindelijk te werk gegaan,
nog helemaal niet zeker van haar zaak.
Twijfelachtig had zij zich een voorstelling gemaakt.
Vervolgens had zij als een detective onderzoek verricht.
Een analyse gemaakt en de valkuilen in kaart gebracht.
Zij kon zich er geen beeld van vormen,
durfde dat ook niet.
Het project leek steeds meer op een tantaluskwelling te lijken.
Een onmogelijke opgave, die nooit haar doel zou bereiken.
Met een zwaar gevoel in haar maag,
ging zij die avond slapen,
ergens hopend,
niet meer wakker te zullen worden.
Die volgende ochtend had zij het besluit genomen,
niet wetend waar het haar brengen zou.
Dat wist zij nooit van te voren.
Een verschuiving had plaatsgevonden,
die nacht,
dat moest wel.
Kreunend waren haar gedachten,
overspoeld door de meest verregaande vergezichten.
Ritselend ineengeschrompeld tot een nutteloze prop verlangens.
Hoe het kon gebeuren?
Zij schudde met haar hoofd,
haalde haar schouders op en keek een beetje verward de slaapkamer rond.
Maanden geleden alweer en sindsdien zat het elke dag in haar,
alsof er nooit anders was geweest.
In het begin voelde zij zich verlegen en misschien beschaamd ook wel,
daar was niets meer van over.
Kon het zijn dat het leven zo simpel was?
Zij zuchtte.
Telkens toch weer die vragen,
waarschijnlijk hield dat nooit op.
Met een ruw gebaar sloeg zij het dekbed naar achter en stond resoluut op.
In ieder geval zou niemand in haar houding en gebaren de aarzelingen zien,
maar er was niemand.
Betrapt,
wederom,
beet zij op haar lip.
Ongeduldig drukte zij op de knop,
nog voor zij zich gewassen had,
daar was de wereld dan,
de wereld die zij zelf geschapen had,
die haar toelachte en goede morgen wenste.
Daar waren haar vriendjes en vriendinnetjes,
die er helemaal niets om gaven,
dat zij geen tanden in haar mond had,
misschien zelfs een beetje stonk.
Reacties
Een reactie posten