Er zijn mensen,
waar zij jeuk van kreeg,
dat voelde zij direct.
In een tijd dat zij deze gave nog niet serieus nam,
sprak zij van kriebels,
dat klinkt meteen wat vriendelijker.
Vaak vertonen deze mensen diezelfde karakteristieke eigenschappen,
waaronder ook het lastig vallen van haar viel.
Toevallig.
Dan kreeg zij te horen dat zij moeite had met loslaten.
De neiging zich om te draaien of men het tegen iemand anders had,
die achter haar stond, kon zij ternauwernood onderdrukken.
Ook de verbazing op haar gezicht, hield zij,
dacht zij,
verborgen.
Een lang gekoesterde droom,
ging dan ook in vervulling,
met de intrede van het internet.
Elk moment van de dag,
duizenden mensen onder een knopje,
waar je contact mee zou kunnen leggen.
Maar waarmee je het ook weer heel eenvoudig kon verbreken.
Eventueel met de smoes,
dat je verbinding was weggevallen.
Daarvoor moest je dan natuurlijk wel ook zorgen,
dat je niet meer zichtbaar was.
Dat gold dan voor bepaalde platforms.
Al doende leert men,
hoe je die uitschakelt,
maar nog berichten plaatsen of duimpjes geven,
moet dan ook worden gestaakt,
even.
Er hing een aura om haar heen,
dat zij makkelijk benaderbaar was,
zoiets verander je niet één, twee, drie,
als dat al veranderbaar is.
Daarom kwam zij liever ook niet te vaak in het openbaar.
De druk,
die zij dan voelde,
maakte haar een beetje naar.
Niets concreet,
meer een gevoel van onbehagen.
Het liefst stond zij,
ergens afgelegen,
de zaak gade te slaan.
Zulks was ongepast, had zij ontdekt.
Bijna altijd kwamen eerst enkele blikken,
dan leek het wel of men, in stille overlegde.
Daar kwam dan, de meest dappere,
of diegene die verloren had,
dat wist zij nooit,
naar haar toe.
Aan de manier van lopen,
kon zij vaak afleiden hoe het zou worden,
dat gesprek.
Reacties
Een reactie posten