Zeg eens Z

Voor elke deur die zich sluit, 

gaat een andere open. 

Heerlijke volkswijsheden, 

om op een geschikt moment over de situatie te gieten, 

als een zalige saus. 

Een manier om haar humeur op te beuren, 

een aangeleerd vermogen, 

dat zij verspreid. 

Een tip van de sluier, 

mocht dat nodig zijn aan het einde van het alfabet. 

Zij heeft het niet meer onder controle. 

Er zijn weinig mensen, 

die daar vrijwillig voor zouden tekenen. 

Haar schoonmoeder was daar een goed voorbeeld van. 

De grootste angst leek, 

toen zij oud begon te worden, 

dat de afwas niet was gedaan, 

als zij haar dood in huis vonden. 

De metafoor had zich letterlijk vertaald. 

Haar verstand. 

Dement worden.

Waarschijnlijk stond dat ergens voor. 

Zij kende haar niet goed genoeg daarvoor. 

Het is er ook nooit van gekomen. 

Elke avond motiveerde zij zichzelf dus, 

door een dergelijk scenario zich voor te stellen, 

daarbij haar eigen dialogen schrijvend.

Hoe zoiets is geboren? 

Zou zij daar lang over hebben nagedacht 

of was het een geleidelijk proces, 

waarin zij verstrikt raakte toen het, 

min of meer al te laat was? 

Het zal de lezer niet verbazen, 

dat het allemaal heel anders is gelopen. 

Zij, de hoofdpersoon van deze verteller, 

absorbeerde alles, 

plaatste het in een speciaal hoekje van haar brein, 

omdat het ooit van pas zou komen. 

Dat deed zij met zoveel dingen.

Zij had een prachtige kamer ingericht. 

Haar privé bibliotheek. 

Een aangenaam verlichte ruimte, 

die zonnestraaltjes op de ruggen van de boeken schenen, 

met een serene rust, warmte en welbehagen. 

Overal boeken, sommige opengeslagen, 

bevroren in de tijd, 

andere in leuke willekeurige stapeltjes. 

De muren bedekt, 

natuurlijk met elk boek dat haar hartje maar begeerde, 

dikke donkere balken die ze ondersteunden, 

daartegenover het lichte crème gele grenen van de vloer.

Een oase van kennis, wijsheid. 

Verstillen in de tijd, 

stond op de deur geschreven. 

In een kloof bevond zich een put, 

gevuld met ijskoud bergwater of koffie, 

net waar zij zin in had. 

Een scherm met diavoorstellingen, 

die stillevens projecteerde. 

Alles te bedienen met de afstandsbediening in haar hoofd. 

Zo was er ook, buiten de kamer, 

die natuurlijk met Franse dubbele deuren,
toegang tot de tuin gaf.
Een beerput, 

verstopt achter struiken, 

aan het einde van de tuin, 

ofschoon het geen begrenzing leek te hebben, 

wintergroen, altijd.

Via een gangenstelsel van heggen, 

kwam zij daar, 

na enig zoeken uit, 

een bankje en geurende lavendel. 

De zware molensteen scheef op de beerput, 

moest altijd wat verschoven en weer terug. 

Halve seizoenen had zij daar gezeten, 

dan ineens, 

kon zij terug. 

Baande zich een weg, 

door het dichtbegroeide struikgewas. 

De glas in lood tuindeuren verraden fonkelend de route. 

Hijgend, 

vol krassen sluit zij snel de deuren. 

  

Het eerste dat zij ziet, 

als zij haar ogen opent, is het aap, noot, mies en het alfabet. 

De hoofdletter, dan de kleine.