Zeg eens vaarwel

Het ineens over een andere boeg gooien. 

Je boeltje pakken, 

niet verder nadenken over wat je achter laat. 

Nog onwetend zijn. 

Afstand creëren. 

Het heeft iets negatiefs, 

een lafheid, 

misschien zelfs. 

Een verlaten van. 

Zo kan ik ertegen aan kijken. 

Vluchten zou ik het misschien zelfs vinden. 

Vluchten van problemen. 

Dat is het rare. 

Als ik dan aan een verslaafde denk, 

dan vlucht hij/zij in de verslaving. 

Vriendelijker gezegd spreekt men van zelfmedicatie. 

Dat is zo een draai. 

Weggezet, 

als uitschot behandeld, 

betiteld met lelijke woorden, 

zoals junk. 

Wellicht is het eerder een verschuiving, 

een verdieping, 

mag ik hopen. 

Anderen vinden het een normale ontwikkeling, 

deel van beschaving. 

Een ontsnapping uit de werkelijkheid. 

Afkicken, 

is je redding, 

dan is het maatschappelijk gelegitimeerd. 

Trots wordt bijgehouden, 

hoeveel dagen, weken. 

Woorden als clean, 

benadrukken dat. 

Zo zijn er nog wel een paar voorbeelden, 

waarin men een schouderklopje krijgt, 

bij wijze van spreken. 

Een vrouw, 

die uit een gewelddadige relatie stap 

en wat dacht je van vluchtelingen. 

Bijna iedereen kan zich daarin verplaatsen, 

zij worden aangemoedigd kan ik zelfs beweren, 

zulk een stap te zetten. 

Logisch toch?!

Een beetje kort door de bocht, 

moet ik proberen mijn punt te maken. 

Zet daar tegen over mensen die hun school niet afmaken, 

die besluiten een andere studie te gaan doen, 

of in het geheel willen stoppen met studeren. 

Hun relatie verbreken bij de minste tegenslag. 

Ik kan de ernst natuurlijk opvoeren, 

maar de strekking lijkt mij duidelijk genoeg. 

Hoe geaccepteerd is het, 

als blijkt, 

dat ouderschap toch niet bij jou past? 

Dan is hoon en veroordeling wat je wacht. 

Kosten wat kost, 

hoor jij je dan van die taak, 

te kwijten. 

Moeten alle middelen worden uitgeput, 

om vooral niet op te geven. 

De vraag, 

die ik mij stel, 

is waarom? 

Wat maakt het verschil, 

of is dat de gemene deler, 

heeft dat te maken met, 

het empatisch vermogen van de meerderheid,

is het iets democratisch? 

Kan het zijn dat het een vorm van vooroordelen in zich draagt.

Ken je toevallig de geschiedenis niet, 

de achtergrond, 

beweegreden, 

dan kun je zo maar, 

van de winnaars bij de verliezers, 

worden ingedeeld en omgekeerd. 

Is het te danken, 

aan het evoluerend denk en invoelingsvermogen, 

van de dominante cultuur, 

waar je toevallig deel van uitmaakt. 

Zo worden denken, 

doen, 

beleven. 

Hoe belangrijk is dan niet, 

wat wij elkander meegeven? 

Telkens beweren, 

bijvoorbeeld, 

dat mensen uit boosheid gaan stemmen of juist niet, 

zou wel eens heel kortzichtig kunnen wezen. 

Misschien is het verdriet. 

Zijn het juist die mensen, 

die de druk van een mogelijke dictator, 

zouden weerstaan, 

zaten zij, 

in een andere tijd, 

een ander land, 

bij het verzet. 

Mijn alfabet.