Zeg eens X

Zonder blad voor de mond kon zij hem, 

ongezouten de waarheid vertellen. 

Een dergelijke zin spoelde door haar mond, 

zoals een wijnproever de wijn. 

Vergelijkbaar met het ritueel van acclimatiseren, 

de geuren opsnuivend. 

Wat deed het haar, 

waar liet het haar aan denken? 

Paste het in de sfeer? 

Zoiets zette zij niet plat, 

abstract in woorden om. 

Het was een botsing van minimaal twee meningen, 

eerder opvattingen, 

misschien wel werelden. 

Waarschijnlijk meer dan twee, 

ook nog. 

Een oplossing had zij nooit gevonden, 

meestal meed zij het maar. 

Het waren geen zware, 

heftige zaken, 

waar zij onmiddellijk iets mee moest. 

Zonder aanwezigheid van, 

kon zij zich de reacties van haar dierbaren voorstellen. 

Soms leek het wel alsof zij die gesprekken echt gevoerd had,

vergistte zij zich wel eens. 

Had ik je dat niet vertelt? 

Dat moest niet te vaak gebeuren, 

vond zij. 

Een oproep om positiever te zijn. 

Zij zag de bui al hangen, 

daar gingen ze weer. 

Een existentiële crisis, 

leek het, 

over de zin van de groep. 

De eerste keren trapte zij daarin, 

dan dacht zij dat het scheelde, 

het er iets toe deed. 

Democratisch was het niet, 

terwijl democratie dit ook niet zou hebben opgelost. 

Denken mensen te kunnen veranderen, 

was wel het laatste dat zij dacht. 

Zij mocht van geluk spreken, 

als zij, 

een enkeling, 

positief beïnvloed, 

had. 

Hopen dat het op woog, 

tegen wat zij aan negatieve beïnvloeding had verricht. 

Daar moest je altijd rekening mee houden, 

door pieken, 

ontstaan automatisch dalen. 

Simpel wegstrepen is er dan ook niet bij, 

wist zij. 

Tja, dat was wel het droevige eraan. 

Sommige zochten wanhopig naar dat positieve, 

anderen konden niets anders dan de schijn ophouden. 

Er waren, 

die zich verschuilden achter eerlijkheid, 

wat haar laf oogden. 

De eerlijkheid gebied mij…..,

zij herinnerde zich niet meer wie, 

twijfelde, 

hoopte dat zij het verzonnen had, 

die zin. 

Het was per slot een mooie. 

Daarmee zei je meteen veel meer, 

vond zij. 

De laag eronder, 

bij sommigen ontbrak die gewoon. 

Opdringen had geen zin. 

Het werd een trieste vertoning. 

In de tijd dat er brieven werden geschreven, 

heeft zij er enkele gehad, 

dat moest zij niet vergeten. 

Even ontstond een vacuüm, een leegte. 

Veel te snel, 

moest die worden gevuld, 

desnoods met allerlei onbenulligheden. 

De pleuris brak uit, 

iemand werd uit de groep gezet, 

of tijdelijk geïsoleerd. 

Een ander nam zelf de benen. 

De hiërarchie herstelde zich. 

Ogenschijnlijk. 

“Een storm in een glas water”, 

bromde hij. 

“Azijnpisser”, 

fluisterde zij.