Zeg eens k

De jongen, 

die binnen stapte, 

in haar leven, 

had een charmant voorkomen, 

een aantrekkelijke, 

aanstekelijke lach, 

waaraan zij hem voortaan altijd zou herkennen. 

Het was natuurlijk niet alleen haar leven, 

maar ook dat van haar gezin. 

Zo overrompelt worden, 

kwam wel vaker voor, 

zij was eraan gewend geraakt. 

Hij had een losse manier van omgang, 

open, 

ontwapenend zelfs. 

Al gauw zat hij met een kopje thee, 

praatte honderduit. 

Het leek alsof zij elkaar al jaren kenden. 

De zoon van de buurman. 

Trots vertelde hij binnenkort 21 jaar te worden, 

eindelijk volwassen, 

dat werd tijd, 

vond hij. 

In een luttel uurtje deed hij zijn levensverhaal. 

Opgewekt, 

soms haperde hij even, 

herpakte zich, 

heel snel.

Hield van goede manieren, 

noemde haar buuf, 

bekende wel eens wat te hebben uitgevreten, 

tot haar kinderen uit school kwamen. 

Stelde zich aan hen voor en vertrok. 

Zij bleef enigszins verbijsterd achter. 

Zo snel was het nog nooit gegaan. 

De kinderen, 

net middelbare school leeftijd waren uiterst verbaasd. 

Had de buurman een zoon? 

Zij moest toegeven dat zij dat ergens wel wist, 

maar daar nooit over sprak, 

de buurman was niet erg mededeelzaam, 

in tegenstelling tot zijn zoon. 

Dat constateerden ook haar jongens in de weken daarop. 

Buuf werd een onderdeel van Toms leven, 

omdat hij dat besloten had. 

Hij wachtte altijd netjes tot zij het huis aan kant had, 

kwam niet in het weekend of als de jongens vrij waren.

Toen zij dat eens aanstipte, 

zag zij zijn gezicht drie keer totaal veranderen. 

Alsof iets kortsluiting had gemaakt. 

Van bijna in tranen uitbarsten, 

tot een verwoestende kwaad doordringende blik, 

naar een grimas van pijn doorschoten verharde trekken. 

Zij ging maar naar de keuken om nog een kopje thee te zetten. 

“Ik ben jaloers”, 

flapte hij eruit, 

terwijl zij nog maar net weer de kamer betrad, 

waardoor zij, 

van de weersomstuit, 

bijna over het opstapje struikelde. 

Dat leidde gelukkig af, 

zodat zij enige tijd kreeg om na te denken. 

“ Ja, zuchtte hij vervolgens, 

betrapt, ik wist wel dat je er een keer achter zou komen. 

Ik hoop dat je me niet weg stuurt nu.” 

Zij haalde alleen haar schouders op. 

Wist niet wat zij ervan denken moest. 

“Ik zou graag op andere tijden komen. 

Als ik heel eerlijk ben, 

heb ik je ook wel graag voor mij alleen.” 

Daar was dat grinnikende lachen van hem weer. 

Hij probeerde te klinken als ging het om een kwajongens streek.
Zij nipte aan haar thee, 

wensend dat het iets sterkers was, 

dat kon zij wel gebruiken. 

Wat ongemakkelijk was dit gesprek. 

“ Volgens mij, heb jij dat al eerder aan mij gemerkt, 

was dat er eigenlijk al na de eerste kennismaking”, 

gaat hij onverschrokken door. 

“ Wat?” 

Daarna schraapte zij haar keel, 

zij zette zich schrap. 

“ Dat jij veel meer bent dan een buuf, 

dat ik, 

als enig kind, 

jouw jongens als een soort broertjes zie.

Stiefbroertjes, jij stiefmoeder."

Hij durfde haar niet aan te kijken. 

“ O, dat”, 

haalde zij opgelucht adem. 

"Natuurlijk." antwoordde zij snel.

Voor hem was het heel wat.