Zeg eens e

Het was een afspraak met haar zelf, 

die maakte zij vele. 

Pas geleden, 

met moeite, 

bekende zij. 

Een praatshow kijken. 

Dat alleen al stoorde haar. 

Echte gesprekken waren om naar te luisteren. 

Er werd even flink de draak gestoken met lijstjes maken. 

Met mensen, 

die lijstjes maken, 

dus ook met zichzelf, 

gaf een enkeling toe. 

Bijna woordelijk kan zij hem citeren. 

“Het eerste op mijn lijstje is het maken van een lijstje, 

dat ik meteen iets om door te strepen heb.” 

Te laat, zuchtte zij. 

De televisie uit. 

Als je niets te zeggen hebt, 

zeg dan ook niets, 

was haar idee. 

Balen deed ze van zichzelf, 

want dagen later zat dat nietszeggende zinnetje, 

nog steeds in haar hoofd en kon niet langer, 

als onbelangrijk worden afgedaan door haar. 

Zij begreep heus wel dat niet altijd, alles, 

even serieus….. 

Maar mensen, 

een praatprogramma? 

Zijn dit dan de gesprekken, 

die zij voortaan mag verwachten, 

dan bedankte zij daarvoor. 

Het riep een lijstje op, ja, 

zonder te hoeven lachen, in haar hoofd. 

Van “Doe eens normaal man.” 

Naar 

“Doe zelf normaal!” 

“Wat je zegt, ben je zelf.”  

“VOC mentaliteit.” 

Vanzelfsprekend was de lijst veel langer, 

gelukkig verveelde het haar. 

Dichterbij huis kon zij ook lijsten maken, 

dat kon men niet in de context plaatsen, 

waarmee het een zinloze exercitie werd.

Tolerantie, 

voor vandaag, 

besloot zij. 

Het waren misschien niet echt lijstjes, 

eerder voornemens of een rooster. 

Hartstikke nuttig allemaal, 

zouden ze in Brabant zeggen, 

en over gaan tot de losse levensstijl mentaliteit. 

Morgen is er immers weer een dag. 

Thuis heeft zij zich er niet gevoeld, 

dat begreep zij wel. 

Een paar dagen geleden nog. 

Kwam het weer naar boven. 

Dat wat je doet serieus nemen, 

zij beschreef dat heel goed. 

Ontbrak het haar nou aan gezag of deskundigheid, 

dan kon zij daar nog inkomen. 

Waar haalde die mensen het lef vandaan?! 

Willen kunnen begrijpen werd geschrapt uit haar lijstje, 

de deuren wagenwijd. 

Vandaag zou zij eens anders te werk gaan, 

besloot zij. 

Zich niet laten verleiden tot het niveau van anderen. 

Dat klonk erger dan zij bedoelde, 

zij voelde zich niet verheven, 

zij stond nergens boven. 

Eigen zwakheden moest zij niet onder stoelen of banken steken,
er ruiterlijk voor uitkomen was pas erudiet. 

Het zonnetje, zou haar vast helpen. 

Meteen al werd het een blok aan haar been, 

te laat komen, 

zo een obstakel dat zij erover dacht om niet te gaan. 

Dat had zij vaker, 

de zelf opgeworpen barricades, 

die uiteindelijk een gevangenis bleken, 

waar zij alleen nog maar wou ontsnappen. 

Te laat besefte zij. 

Er kwam natuurlijk niets van terecht. 

Eigenwijs pakte zij haar naald en draad, 

dan maar naaien, 

met de hand.