Zeg eens d

De regels golden niet. 

Daarmee had zij de kwestie, 

bij voorbaat verloren. 

Zo werkte dat. 

Hadden ze wel bestaan, 

dan had zij zich erop kunnen beroepen, 

dan had daar een sanctie op gestaan. 

Om zulks voor elkaar te krijgen, 

moesten offers gebracht. 

De bereidheid om te luisteren. 

De woorden erachter te willen verstaan, 

begrijpen. 

Daar hoort het niet bij te blijven, 

voortvloeiend daar uit, 

dient er actie te worden ondernomen. 

Op dergelijke manier, 

betekende luisteren ook gehoorzamen. 

Dat impliceerde het voor haar, 

dat dat duidelijk moge wezen. 

Natuurlijk was het geen één op één. 

Daardoor ontstond een schemergebied. 

Dat maakte woorden meer dan dat zij waren. 

Zoals geld ontwaard, 

omdat er niets van waarde achter staat. 

Zou er hetzelfde gezegd kunnen worden over taal, 

regels en wetten. 

Uiteindelijk werd alles uitgedrukt met woorden, 

zinnen en verdragen. 

Afspraken. 

Overal bladderde de verf, 

zo leek haar. 

Een opstand broeide. 

Zij wist nog niet wat zij daarvan moest denken. 

Het zou louterend kunnen werken. 

De wereld lag, 

met internet, 

immers aan je voeten, 

min of meer. 

De taalbarrières, 

deels ook beslecht door vertaalcomputers. 

Wat wil eens mens nog meer? 

Elkaar begrijpen, 

ging veel dieper, 

dat heeft niet veel met taal te maken. 

Het ging ook niet om gewoontes, 

religie of culturen. 

Een ongrijpbaar iets als de wil, 

de wens, 

leken meer voorwaarden om bij elkaar uit te komen. 

De vanzelfsprekendheid. 

Zij voelde een diepe dankbaarheid. 

Er waren mensen door het slijk gegaan, 

gemarteld, gedood, 

te werk gesteld, vernederd, 

uitgebuit, bestolen, vermoord. 

Krom gelegen, 

voorzichtig, beschaafd, 

zorgvuldig, intelligent, vooruitstrevend, 

hoopvol geweest. 

Natuurlijk is de lijst nog vele malen langer, 

hebben zij dat niet allemaal met dezelfde intenties gedaan, 

maar wat kan dat schelen. 

Een bedankje kon er toch wel af? 

De beleefdheid zou dan kunnen ontkennen met, 

geen dank en bevestigend, 

graag gedaan. 

Heerlijk voelde zij deze dialoog door zich stromen, 

als helende nectar voor verkilde verhoudingen, 

die meer dan calcium de botten verzwakken, 

de geest doen lijden. 

Een minimum aan etiketten. 

Minder elitaire gezegd, 

want elite was steeds meer een scheldwoord, 

fatsoen. 

Daar wilde zij dan niet de tegenstelling benadrukken. 

Het klonk al snel naar een oordeel,

dat zij dan velde.

Zij belandde gauw in zulke spraakverwarringen, 

dat zelfcensuur niet uitgesloten was. 

Zij wilde ook niet de schijn wekken, 

dat zij, 

zonder blad voor de mond, 

haar verteller, 

maar wat vertelde.