Zeg eens U

De leden van het kerkkoortje liepen pratend over straat. 

Midden op de dorpsweg. 

Zo rustig leefde men hier, 

dat zoiets kon. 

Hij ging altijd na wat het zijn mocht. 

Een normale dienst, op vaste dagen, kerkdagen, 

herinnerde hij zich vaak nog goed. 

Kon hij niets bedenken en weken de tijden sterk af, 

dan verwachtte hij een uitvaart. 

Niet lang na de loop, kwamen de auto’s. 

Dan de dorpsgenoten, 

meest keurig op de stoep. 

Het huis, vlak naast de kerk, 

tegenover de oude waterput, 

gaf het gevoel, 

erbij te horen. 

Hier speelde zich alles af. 

Recht voor zijn neus. 

Er was een automatisch opgaan in het leven. 

Er is strijd over gevoerd. 

Dat zou hij bijna vergeten. 

Ook dat hij verloren had. 

Het was een lastig leven, 

als autist. 

Hij was gauw tot last, 

wat hij absoluut niet wilde wezen. 

Zo beleefde hij dat. 

Over sommige dingen dacht hij, 

eindeloos, 

anderen helemaal niet. 

Het is nooit goed, 

was er zo eentje. 

Hij kon het zelf niet echt omschrijven. 

In tegenstelling met zijn soortgenoten, 

waren zijn gedachten niet beeldend. 

Zo dacht hij niet. 

Het verschil, had iets beangstigends. 

Plotseling, uit het niets, 

kon hij verslagen worden. 

Hij zou kunnen zeggen, 

dat hij het opgegeven had, 

het uit te leggen, 

als dat zo was geweest. 

De behoefte kwam niet in hem op. 

De barrière altijd hoger. 

Een poging zodoende, 

niet aan de orde. 

Wel de regelmaat. 

Routine. 

Woorden die tenminste geen strijd gaven. 

Alles beter dan een afschuwelijk structuur of pictogrammen. Gedecimaliceerd, 

hij had per slot gestudeerd. 

Niets was vergelijkbaar met dit wezenlijk complexe. 

Elke beschrijving krakkemikkig. 

Vandaag of morgen, 

stond zij weer op de stoep. 

Het samen voor elkaar team van de gemeente, 

die bepaalde, 

hoeveel uren de gemeente, 

ditmaal over had, 

voor zijn begeleiding. 

Boosheid voelde hij niet, eerder een verslagenheid. 

Hij zal zich niet laten kennen, 

zich goed houden, 

neemt hij zich voor. 

Ergens heeft hij er wel zin in, 

al denkt hij niet in dergelijke termen. 

Hij zou het zich maar lastig maken, 

indien hij dat deed. 

Een keuze, eenmalig. 

Niet meer achterom kijken. 

Geen gewik van zal ik wel of niet. 

De knoop doorhakken. 

Huppekee. 

Geen becijferen of evalueren. 

De ingewikkeldheid is toch te ingewikkeld. 

Het was een door de weekse dag. 

Geen auto’s, 

geen extra klokgelui. 

Waarschijnlijk repetitie. 

Waarvoor?