Zeg eens R

Als het verder toch niemand interesseerde, 

dan maakte zij haar post niet meer open. 

Met de rug tegen de muur, 

voelde zij zich gezet. 

Gek was het niet. 

Een experiment zou uit hebben gewezen, 

dat misschien wel tachtig procent hetzelfde deden, 

in gelijke omstandigheden. 

Mensen zijn zo voorspelbaar als de pest. 

Voor manipulatoren ideaal speelterrein. 

Indien objectief zou worden onderzocht, 

kon dat verbazing oproepen, verwachte zij. 

De schijn moet blijven gewekt, 

een voorwaarde, natuurlijk. 

Er kan zo een lijstje worden gemaakt, 

als men eerlijk was. 

"Het zijn de tuinen waar u naar kijkt", riep zij, 

naar iedere voorbijganger. 

Wat vervolgens niet meer klopte, 

want de meeste keken naar haar, 

die schreeuwde. 

Een enkeling wende zich juist halsstarrig af. 

Daar kon zij om lachen. 

Eigenwijs niet kijken. 

Die hanteerden hun eigen regels. 

Niet luisteren naar vreemden, die op straat, 

iets naar je schreeuwen. 

Naar alle waarschijnlijkheid mensen uit de grote stad. 

Gewend aan afwijkend gedrag, 

daarop direct anticiperen, 

omdat zij zich daarop waren getraind. 

In alles kon zij, als ze wilde patronen ontdekken. 

Een behoefte die mensen hadden. 

Voorspelbaarheid, was er zo eentje. 

Het humeur en uiteindelijk de psyche, 

leden eronder, bij afwezigheid. 

Bijna altijd werd er vertrouwdheid gevonden, 

desnoods in de vreselijke dingen. 

Met protocollen kon je mensen, 

rustig naar de slachtbank voeren,

stelde zij zich voor. 

Zo ook het omgekeerde. 

Afwijkend, daar schuilde het gevaar. 

Daar kon iedereen zich wel iets bij voorstellen. 

Om politieke gevangenen te breken, 

creëerde men chaos, 

een georganiseerde chaos. 

Geen vaste tijden, 

wispelturig in sfeer, uitlatingen. 

Niet het schreeuwen, de gruwelijkheden doen een mens breken.

 De onzekerheid, 

niet te weten of men ditmaal een arm op je schouder legt. 

Wanneer zal worden overgegaan weer tot het martelen?

Dat maakt een mens gek. 

Lezend over dergelijke zaken, 

vraagt zij zich steeds meer af, 

wat haar persoonlijke bedoeling was? 

Voor zij die van anderen denkt te kunnen doorgronden, 

althans een poging daartoe wagen, 

zal zij zich eerst moeten vergewissen van de hare. 

Kleren wassen in vuil water heeft immers ook weinig zin. 

Zij moet het antwoord schuldig blijven. 

Kwam niet verder, dan hier en daar, 

een vinger op een zere plek, 

een constatering dat. 

Patronen, ingesleten paden. 

De reeks is eindeloos, lijkt het. 

Zij de zwakke schakel. 

Toegegeven….het duurt dagen, 

voor zij de klok verzet.