Zeg eens L

Er kan een moment komen, 

waarop zij een metaforische handdoek in de ring, zal gooien. 

Zij voelde zich daar niet te goed voor. 

Misschien versterkte het tot die tijd juist haar strijdbaarheid. 

Zij wist ook niet hoe het kwam. 

Het leek nu eenmaal in haar te zitten. 

Dat klopte niet, zij wist dat zeker. 

Het had er alleen de schijn van, 

zo vertrouwd en vanzelfsprekend was het, 

te doen wat zij deed, voor haar. 

Toch was zij er evenzo van overtuigd, 

dat een minuscule verandering in haar vroege jeugd, 

haar tot een ander mens zouden hebben gemaakt. 

Gevormd. 

Elke gebeurtenis had haar gekneed, gevoed. 

Tot een volgend geleid. 

Daar keek zij jaren later dan op terug. 

Sterk en krachtig kwam zij over. 

Dominant en veeleisend, 

anderzijds, toegevelijk en begripvol. 

Er waren vele kanten. 

Soms spatte de humor ervan af, 

daar hield zij in het bijzonder van zichzelf. 

Niemand kon haar zo aan het lachen brengen als zijzelf. 

Jammer, dat die gave het liet afweten, 

altijd wanneer zij het, 

naar haar idee, 

zo nodig had. 

Een aparte kijk, vroeg het, zij kon het niet forceren. 

Iedereen kent dat wel. Dan is er iets gebeurd, 

op je werk of onderweg. 

Thuis gekomen, moet het vertelt, 

hoe hilarisch het was. 

Er blijft niets van over. 

Zuchtend bekennen met beroemde woorden, 

“ Je had erbij moeten zijn, schat”. 

Zoiets kan niet worden herhaald, 

dat bleek. 

Het moment van de bevalling. 

Zij heeft, in navolging op haar omgeving, 

alles op laten nemen, op band. 

In die tijd was dat in de mode. 

Wel bewust in zwart-wit, 

dat leek haar beter om aan te zien. 

De video recorder deed zijn opmars. 

Een vriendin bediende het apparaat, 

opgesteld op een statief achter het bed. 

De filmster, nog niet bedreven, 

bekende een vreselijke fout, na afloop. 

Het geluid stond niet aan, tijdens de opname. 

Vanuit haar kraambed, keek zij naar haar man. 

Die angst in zijn ogen, een radeloos, verwoestende blik, 

van niet weten waar hij het zoeken moest. 

“Ik denk niet, dat wij dat erg vinden”, zei zij luid en serieus. 

Nu lachen, zou hem meer verwarren, misschien kwetsen zelfs.

“Het heeft zo moeten zijn. Het is geen fout. 

Had jij er het geluid bij willen hebben, schat?” 

Hij schudde heftig zijn hoofd. 

Zij konden er toen met zijn drieën om lachen. 

Het gaf wel te denken, 

dat hadden ze vooraf niet gedaan, 

realiseerden zij zich beiden. 

Tijdens de kraamvisite, kwam vaak de vraag, 

hoe de bevalling was gegaan. 

Niemand, zelfs haar eigen moeder, 

ging niet in, 

op het aanbod de band te bekijken. 

Plichtsmatig hebben zij hem met zijn tweeën één keer gezien. 

Waarom wilden we dat eigenlijk? 

Later….voor ons kind. 

De band is kwijtgeraakt bij de verhuizing.