Zeg een D

Er niet bijhorend, had voordelen. Zij had alle tijd. 

Een bezit of eigenschap, daar was zij nog niet uit, 

een rijkdom vond zij het. 

Dat groeide harder met de jaren. 

Haar waardering ervoor ook. 

Een win-win situatie. 

Waarom kwam dat nou in haar hoofd? 

Zo een zin leek haar altijd overbodig, 

bedoeld om mensen over te halen. 

Anders hoefde je zoiets niet te benadrukken. 

Schuilde er dan toch een addertje onder het gras? 

Lekker in de tuin bezig, had zij wel een kikkertje of pad 

en een rood-orange salamander gevonden. 

Adders zijn zeldzaam in Nederland. 

Zij was er graag één tegen gekomen. 

Die andere kant van dingen had haar altijd, 

dat zij zich kan herinneren, geboeid. 

Het leven onder die steen. 

Al waren het vaak pissebedden, het feit dat! 

Donker, vochtig,
een sterke geur kwam er meestal vanaf.
Volwaardig leven toch? 

Het deed voor haar niet onder. 

Om haar heen leken haar klasgenootjes, 

totaal ongeïnteresseerd,
zelfs walgend. 

Dat stond haar tegen. 

Zij sprak immers ook niet zo over hen, 

als zij wilde touwtje springen of hinkelen. 

“JASSES!” 

Dat had ik moeten doen, grinnikte zij. 

Het kwetste haar natuurlijk wel. 

Zij nam zich voor, zulks nooit te doen. 

Het was een stap te ver, in haar ogen. 

Niet jouw ding, oké. 

Een ander links laten liggen, bepaald niet netjes. 

Ronduit veroordelen, dat was pas goor. 

Openlijk waren zij achterbaks en slijmerig, 

oneerlijk en ontrouw. 

Zij kon dat allemaal goed observeren. 

Glashard konden zij liegen of hun beste vriendje bedriegen. 

Populair was de jongen die spiekte.
“Abject”, 

hoorde zij Moscovitch zeggen en
“Infaam”. 

Die woorden pasten goed. 

Ze zijn geoorloofd, metaforisch. 

Er wordt om gevraagd, 

moties over ingediend, 

veel geld aan besteed. 

Een wapen werd het zelfs genoemd, 

in de strijd. 

De onderste steen boven. 

Waanzinnig klonk haar lach. 

Zij, die alle tijd nam en de stenen lichtte.